Με γλυκύτητα και ευαισθησία, η Κορίν Έιβερις, συγγραφέας γνωστή για τα τρυφερά και χαρούμενα βιβλία για παιδιά που γράφει τα τελευταία χρόνια, μπαίνει στο “Δικό μου αστέρι” στον ρόλο μιας μικρούλας που βρίσκει μια νύχτα ένα αστεράκι που έχει πέσει από τον ουρανό κι έχει χάσει όλη του τη λάμψη. Η μικρή αφηγείται με ενθουσιασμό πώς το περιμάζεψε, το φρόντισε, και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να γίνει το αστεράκι καλά. Η ζωή της γεμίζει με διάφορες ασχολίες και δραστηριότητες που έχουν κέντρο το αστέρι, γιατί εκείνο είναι που τώρα έχει ανάγκη και έχει γίνει η απόλυτη προτεραιότητά της. Το καθαρίζει, του γιατρεύει τις πληγές, του διαβάζει παραμύθια. Κάποια στιγμή το αστεράκι γίνεται καλά και οι δυο τους είναι πια αχώριστοι. Αρχίζει τότε κι εκείνο να μαθαίνει στη μικρή διάφορα πράγματα για τη ζωή του στον ουρανό. Με τον καιρό, οι συνήθειές του αλλάζουν. Κοιμάται την ημέρα και ξυπνάει τη νύχτα για να φωτίσει με τη λάμψη του το σκοτάδι, καθώς τότε είναι στο στοιχείο του. Σιγά σιγά η μικρή καταλαβαίνει πως μάλλον ήρθε η ώρα να αποφασίσει το αστεράκι αν ήθελε να μείνει μαζί της ή να επιστρέψει στον ουρανό. Αφήνει λοιπόν το παράθυρό της ανοιχτό για να δει τι θα γίνει.
Το ύφος της Κορίν Έιβερις είναι ανεπιτήδευτα ποιητικό, με μια ηθελημένη παιδική γλυκύτητα, κάτι που τονίζεται ακόμα περισσότερο από τις τρυφερές, πολύχρωμες ζωγραφιές της Ρόζαλιντ Μπίρντσο, όπου το κοριτσάκι απεικονίζεται στον μικρόκοσμό του που μοιάζει να έχει βγει από παραμύθι. Στις εικόνες εναλλάσσεται το φως με το σκοτάδι, με το αστεράκι να είναι παντού μια μόνιμη πηγή φωτός, προδιαθέτοντας για τη συνέχεια, οπότε θα αποκτήσει μια ξεχωριστή θέση στη ζωή του παιδιού.
Πολλά είναι τα μηνύματα που περνούν αβίαστα μέσα από την όμορφη αυτή ιστορία, πολλά είναι και τα συναισθήματα. Η μικρή πρωταγωνίστρια βρίσκει το αστεράκι τραυματισμένο, μακριά από το φυσικό του περιβάλλον. Το παίρνει μαζί της για να το φροντίσει – μια πράξη αλληλεγγύης που στην πραγματικότητα, δυστυχώς, δεν είναι πάντα αυτονόητη. Τονίζεται όμως έτσι η μεγάλη αξία και σημασία της, χωρίς καμία διάθεση κηρύγματος ή διδακτισμού. Το παιδί είδε το χτυπημένο αστεράκι και θέλησε αυθόρμητα να του προσφέρει βοήθεια. Το αστεράκι, έχοντας χάσει τις δυνάμεις του από ό,τι ήταν αυτό που το έκανε να πέσει από τον ουρανό και να χτυπήσει, αρχίζει να ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα στη θαλπωρή που του προσφέρει η αγάπη της μικρής. Στη συνέχεια, έχοντας αποκτήσει και πάλι τη λάμψη του, παραμένει κοντά στο κοριτσάκι και του κρατάει συντροφιά. Εδώ έρχεται στο προσκήνιο η φιλία και, κατ’ επέκταση, τα θετικά συναισθήματα που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τους ανθρώπους. Το κοριτσάκι δένεται με το αστέρι, το οποίο όμως δεν ανήκει στη γη και αναπόφευκτα θα έρθει η ώρα να γυρίσει στον δικό του κόσμο. Τι γίνεται λοιπόν όταν αναγκαστικά θα πρέπει να αποχωριστούμε κάποιον που αγαπάμε πολύ;
Μέσα από τέτοιου ύφους και είδους αλληγορικά παραμύθια, που είναι γραμμένα απλά αλλά γεμάτα λυρισμό, τα παιδιά έρχονται σε επαφή με έννοιες και συναισθήματα που είναι πολύ σημαντικά για τις κοινωνικές σχέσεις και την μετέπειτα ζωή τους. Μπορούν εύκολα να ταυτιστούν με το παιδί που έχει τον ρόλο του πρωταγωνιστή – στη συγκεκριμένη περίπτωση και του αφηγητή – ενώ η ιδιαίτερα έντονη παρουσία της φύσης – που εδώ εκπροσωπείται από το αστέρι – ευαισθητοποιεί διακριτικά για την αρχή της συνειδητοποίησης ότι δεν είμαστε μόνοι μας πάνω στη Γη.
Δημοσιεύτηκε στο DIASTIXO τον Δεκέμβριο του 2019
