Το άλμπουμ κινείται γενικά σε λαϊκούς δρόμους, με ρυθμούς και μελωδίες που παραπέμπουν στο κλασικό ρεμπέτικο και το καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι. Παρ’ όλα αυτά, είναι εύστοχη η ένταξη και κομματιών με διαφορετικό ύφος, καθώς δίνουν τη δυνατότητα στην καλλιτέχνιδα να αναδείξει μια ακόμα ξεχωριστή πτυχή της φωνής της.
Το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα δυνατό ζεϊμπέκικο με έντονο λαϊκό στοιχείο και φιλοσοφημένους στίχους. Οι λαϊκοί ρυθμοί, εξάλλου, στην πρωτογενή και αγνή τους μορφή, είναι το κατεξοχήν υπόβαθρο για την έκφραση συναισθημάτων πέρα και έξω από κάθε τι τετριμμένο και καθημερινό. Η στιβαρότητα του ζεϊμπέκικου δένει απόλυτα με την δωρική, επιβλητική ερμηνεία της Θεοδώρας Τζίτα και βάζει γρήγορα τον ακροατή μέσα στο κλίμα και το πνεύμα της θεματολογίας του άλμπουμ.
Στη συνέχεια το «Όταν θα φύγω ένα πρωί» κινείται στην ίδια ατμόσφαιρα με το προηγούμενο, αλλά ενώ υπάρχει στο τραγούδι αυτό ο λαϊκός απόηχος που το συνδέει με τα υπόλοιπα, φλερτάρει περισσότερο με το λεγόμενο έντεχνο και τονίζει ορισμένα στοιχεία στη φωνή της Θεοδώρας Τζίτα που δείχνουν ότι θα είχε ενδιαφέρον να την ακούσουμε και σε κομμάτια μπλουζ ή τζαζ. Άλλωστε η μουσική αυτή έχει πολλά κοινά στοιχεία με το ελληνικό ρεμπέτικο, ιδίως με τα γνήσια, αυθεντικά μπλουζ. Το τραγούδι αυτό είναι αργό, με μια διάχυτη μελαγχολία, που εκφράζεται πιο έντονα χάρη στην ευαίσθητη ερμηνεία, με τα δυνατά αλλά ταυτόχρονα και εύθραυστα γυρίσματα της φωνής.
Το τρίτο κομμάτι, «Άιντε εβίβα», είναι ένα ακόμα ζεϊμπέκικο, αλλά σε γρήγορο ρυθμό, την ίδια στιγμή μελαγχολικό και ανεβαστικό. Δεν είναι αντιφατικά αυτά τα δύο στοιχεία, πολλές φορές στη μουσική κομμάτια που, τεχνικά, διαθέτουν περισσότερα δραματικά στοιχεία λόγω του κυρίαρχου μινόρε τόνου τους, είναι στο βάθος και στην ουσία τους λυτρωτικά, ενώ άλλα, σε χαρούμενο τόνο, είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο τραγικά απ’ όσο θα περίμενε κανείς.
Ακολουθεί το «Της Ανατολής παλάτια», ένα καθαρόαιμο τσιφτετέλι, με ατμόσφαιρα και συναίσθημα Ανατολής, που δικαιώνει τον τίτλο του απ’ όλες τις απόψεις. Η λιτή ενορχήστρωση αφήνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη φωνή η οποία γίνεται ένα μουσικό όργανο από μόνη της και κυριαρχεί. Εννοώ μ’ αυτό ότι αναλαμβάνει να τραγουδήσει τη μελωδία χωρίς να συνοδεύεται από κάποιο όργανο που να κάνει το ίδιο, με αποτέλεσμα η μουσικότητα της φωνής να έχει τον πρώτο λόγο, βάζοντας ουσιαστικά τον ακροατή μέσα στο κομμάτι. Αυτό ισχύει και για τα προηγούμενα κομμάτια, αλλά γίνεται πιο εμφανές εδώ, γιατί ενώ το κομμάτι αυτό έχει τόσο έντονο ρυθμό, σε συνδυασμό με τη συγκεκριμένη ενορχήστρωση και την επιβλητική, απέριττη ερμηνεία, το αποτέλεσμα είναι υποβλητικό και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό.
Το προτελευταίο κομμάτι με τίτλο «Ξεμυαλισμένος ουρανός» είναι ένα παιχνιδιάρικο ορχηστικό που συνδυάζει το λαϊκό ηχόχρωμα με μοντέρνα στοιχεία στην ενορχήστρωση.
Στο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ, «Βροχή τα παράπονα», η απόλυτη έλλειψη οργάνων δίνει την ευκαιρία στη φωνή της ερμηνεύτριας να αναδειχτεί ακόμα περισσότερο, υπογραμμίζοντας την έμφυτη μελωδικότητα, την αμεσότητα και την αρμονία της, εύθραυστη αλλά παράλληλα αγέρωχη και δυναμική.
Το cd κυκλοφορεί από το diastixo.gr, με καλαίσθητο artwork και συνοδεύεται από κατατοπιστικό βιβλιαράκι με τους στίχους όλων των τραγουδιών και φωτογραφίες.
Δημοσιεύτηκε στο έντυπο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣτ. 56, Απρίλιος-Ιούνιος 2015
