Βασίλης Κουτσιαρής: Το Θέλω Τώρα!

Στο πολύ προσεγμένο και καλογραμμένο βιβλίο του Βασίλη Κουτσιαρή ‘Το Θέλω Τώρα’ θίγεται με λιτό και χαριτωμένο τρόπο ένα θέμα που ποτέ δεν έπαψε να αφορά τις οικογένειες με μικρά παιδιά και μάλλον ποτέ δε θα πάψει να τις απασχολεί: η ανεξέλεγκτη και μηχανική επιθυμία των μικρών για την απόκτηση όλων των πραγμάτων που βλέπουν μπροστά τους, τα οποία δεν έχουν πραγματικά ανάγκη αλλά επιστρατεύονται τα γνωστά δυναμικά τους μέσα, όπως κλάματα και φωνές, για να τα αποκτήσουν, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά ν’ αλλάξουν συμπεριφορά.

Η Μαρία, ένα κατά τ’ άλλα αξιολάτρευτο κοριτσάκι, έχει κι εκείνη αυτή την κακή συνήθεια, με αποτέλεσμα να στενοχωρεί και να φέρνει σε δύσκολη θέση τη μητέρα της και να εξωθεί τον πατέρα της να την βάζει τιμωρία. Στην αρχή η Μαρία δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι η συμπεριφορά της είναι παράλογη, ούτε και ότι δεν κερδίζει απολύτως τίποτα με το να απαιτεί συνεχώς και, μάλιστα, ‘εδώ και τώρα!’ αυτό που κάθε φορά της κολλάει στο μυαλό ή της τραβάει την προσοχή. Θεωρεί ότι είναι αυτονόητο να θέλει τα πάντα, αλλά ακόμα πιο αυτονόητο είναι ότι οι γονείς της πρέπει να υπακούν σε κάθε της επιθυμία και να την ικανοποιούν άμεσα. Έτσι,  ευχάριστες οικογενειακές δραστηριότητες όπως οι βόλτες στο πάρκο ή τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ αρχίζουν να περιορίζονται για τη Μαρία, καθώς είναι ο μόνος τρόπος για ν’ αρχίσει να σκέφτεται αν και κατά πόσο αυτή η τακτική που ακολουθεί είναι η σωστή.

Ωστόσο ούτε αυτό φαίνεται να είναι αρκετό για να φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Η λύση έρχεται αναπάντεχα ένα Σάββατο, που η Μαρία είναι τιμωρημένη και το μόνο που φαίνεται να την απασχολεί είναι ότι θα χάσει την καθιερωμένη βόλτα στο πάρκο και το μαλλί της γριάς. Τότε οι φίλοι της, που έχουν μαζευτεί στο δρόμο, τη φωνάζουν να παίξει μαζί τους. Εκείνη όμως έχει μόλις μισή ώρα στη διάθεσή της, αφού μόνο τόση ώρα της επιτρέπει η τιμωρία της! Όταν αυτή η χρονική προθεσμία λήγει, η Μαρία φεύγει χωρίς να πει στους φίλους της το γιατί, καθώς ντρέπεται για την αληθινή αιτία του περιορισμού στο χρόνο της για παιχνίδι. Επιπλέον, της κακοφαίνεται πάρα πολύ που δε μπορεί να χαρεί περισσότερο το ανέμελο Σαββατιάτικο παιχνίδι με τους φίλους της. Αυτή η εμπειρία την κάνει να σκεφτεί λίγο περισσότερο και ν’ αρχίσει ν’ αναθεωρεί την μέχρι πρότινος συμπεριφορά της, την οποία δεν είχε σκοπό ν’ αλλάξει.

Αρχίζει λοιπόν να βλέπει πιο καθαρά. Οι επιθυμίες της σιγά-σιγά μπαίνουν σε λογική βάση και, αντί να απαιτεί μηχανικά ό,τι πέσει στην αντίληψή της, μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και να επιλέξει τι είναι αυτό που θα ήθελε πραγματικά. Και φυσικά τότε οι γονείς της δεν έχουν καμία αντίρρηση να της πάρουν αυτό που ζητάει, γιατί αφ’ ενός πρόκειται για ένα μόνο πράγμα, κι αφ’ ετέρου το ζητάει ευγενικά και πλέον δεν το απαιτεί. Θα εξακολουθήσει φυσικά να γκρινιάζει πού και πού, ωστόσο έχει πάρει το μάθημά της και ξέρει πια ότι πετυχαίνει κανείς περισσότερα πράγματα όταν συμπεριφέρεται με λογική και, κυρίως, με σεβασμό απέναντι στους άλλους.

Το κείμενο είναι ουσιαστικό, διαβάζεται πολύ ευχάριστα και κινείται στη σωστή κατεύθυνση χωρίς περιττούς διδακτισμούς. Είναι πολύ σημαντικό για ένα βιβλίο που απευθύνεται τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς να είναι επικεντρωμένο στο θέμα του, έτσι ώστε το μήνυμα που θέλει να περάσει να γίνεται κατανοητό και από τις δύο πλευρές. Μ’ αυτό τον τρόπο, η λύση που δίνεται έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και ευρύτερη σημασία. Ο συγγραφέας το πετυχαίνει αυτό πολύ αποτελεσματικά, ενώ οι εξαιρετικά παραστατικές και πολύχρωμες εικόνες της Πωλίνας Παπανικολάου ζωντανεύουν και συνοδεύουν με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία της μικρής Μαρίας.

Δημοσιεύτηκε στο DIASTIXO τον Ιανουάριο του 2017
http://diastixo.gr/kritikes/paidika/6264-to-thelw-twra